Ik zit in een bestuurskamer. Die er uitziet als een bestuurskamer. De inrichting is strak en luxe. Alles glimt en blinkt. Iedereen ziet er uit om door een ringetje te halen. Vroeger zou deze setting mij misschien wel een beetje geïntimideerd hebben. Inmiddels weet ik dat een shiny bestuurstafel niets zegt over de vraagstukken die er op tafel liggen. Ook hier spelen ‘mensen-problemen’.
Zo lijken de mensen maar niet te willen. Ze zetten niet die extra stap voor de klant. Ze zoeken niet dat andere team op. Ze lopen steeds maar achter de feiten aan. Hoe kan toch? Het zijn toch professionals? De managing director kijkt me vragend aan.
De verwachtingen t.a.v. ‘professionals’ zijn vaak torenhoog. Maar wat is een ‘professional’ eigenlijk? Daar bestaan ongetwijfeld allerlei artikelen en ideeën over. In mijn optiek zijn het vooral mensen. Met menselijke behoeften. Die voor iedereen gelden. Ongeacht het functieniveau of leeftijd. En die behoeften klinken vaak een beetje een cliché. Erkenning en waardering. Heldere verwachtingen. Weten wanneer je werk goed doet. Feedback. Etc.
Maar zodra het om ‘professionals’ gaat, zijn we geneigd te denken dat we zo vooral ‘vrij moeten laten’. Ruimte moeten geven. Het zoveel mogelijk ‘bij hen moeten laten’. Inderdaad. In de kern kan ik dit dan ook alleen maar toejuichen. Maar in de praktijk betekent dit vaak dat er voorbij wordt gegaan aan wat deze professionals nodig hebben om het gedrag te laten zien wat jij als bestuurder of manager zo graag zou willen zien.
Wees niet te bang om de ruimte van jouw professionals in te perken. Om ze richting te geven. Hen van feedback te voorzien. Om verwachtingen expliciet te maken. Vraag regelmatig wat ze van jou nodig hebben. Je betuttelt ze daarmee niet. Maar geeft ze juist de aandacht die ze verdienen. En je stelt ze in staat het verschil te kunnen maken waar jij zo naar verlangt.